Italiëreis 2023: mijn ervaringen en inzichten

Daar gaan we dan, op naar Italië. Met een club fanatiekelingen van BASE Lifestyle gaan we de uitdaging aan om de bergen rondom Lago di Ledro te beklimmen. We zijn met zijn 16’en, waaronder 3 begeleiders. Ik kijk er al maanden naar uit. Want ik weet: dit uitstapje bevat alle waarden waar ik voor sta en waar ik blij van wordt. Vrijheid, de natuur in gaan, verbinding, fysiek bezig zijn en mentale grenzen verleggen. Ik neem je mee in mijn ervaringen en inzichten! Waarschuwing: dit is een lang verhaal. Wil je alleen de conclusie lezen? Scrol dan naar het einde :)

 

Het begint allemaal al een beetje spannend te worden in de weken voor de trip. Wat we exact gaan doen weten we niet, we weten alleen hoe de eerste tocht er ongeveer uit gaat zien. En dat deze tocht lang en pittig zal worden is een feit. Niet weten wat je gaat doen: het is voor mij een puntje. Ik wil graag de controle houden, mezelf kunnen voorbereiden. En dat is precies wat nu niet echt lekker kon. Heel goed voor me, want dan weet ik dat ik uit mijn comfortzone moét komen. Perfect. Past precies in mijn waarde: mentale grenzen verleggen. Ik verkondig niet voor niets ook altijd naar mijn coachees dat ze alleen kunnen groeien door ongemak aan te gaan. Dan moet ik dat zelf natuurlijk ook doen!

 

Woensdag 26 april 15:30. Tijd voor vertrek! Aangekomen op het vliegveld volgt voor mij mentale uitdaging nummer twee. We blijken vertraging te hebben. En eenmaal in Italië rijdt de taxichauffeur ook nog verkeerd. Uiteindelijk slaap ik om 02:00. Wetende dat de wekker om 05:30 gaat, maak ik me al gelijk enorm druk om de beperkte aantal uren slaap. Mijn slaap is me heilig. Ik ga er altijd enorm gecontroleerd mee om. Geen slaap? Dan kan ik niet functioneren. Een overtuiging die diep in mij zit. Ik ben benieuwd hoe dat gaat uitpakken…

 

De eerste dag breekt aan. Als de wekker gaat ben ik moe, maar dat duurt maar één minuut. De adrenaline kickt er meteen in als ik denk aan wat we zo gaan doen! Bizar hoe je lijf dan ineens aan staat. Ik vergeet het slaaptekort direct. Tassen pakken, ontbijten, en gaan met die banaan. Toch hapert mijn hoofd opnieuw even flink als ik tijdens de briefing hoor dat de tocht 10 uur gaat duren. Hallo, ik kan toch niet 10 uur inspannen op 3,5 uur slaap? Onmogelijk! Gelukkig blijk ik niet de enige te zijn die hier mentaal tegenaan loopt. Vooral de meiden onder ons vragen zich af hoe we dit ooit gaan doen…

 

Met een rugtas vol eten en drinken vertrekken we de berg op. Ik functioneer vooral op mijn adrenaline. De tocht begint gelijk pittig, met veel hoogtemeters. Ik zit er lekker in. Het zweet gutst alleen wel van m’n hoofd, niet gewend aan de 24 graden met volle zon. We hameren bij elkaar op continue drinken, eten en zonnebrandcrème smeren. De verbinding wordt met het uur sterker. Zo mooi om te zien! Ik merk aan mezelf dat mijn lijf ontzettend veel energie vraagt; ik eet me suf. Zowel door de inspanning als waarschijnlijk door het slaaptekort. En een interessant inzicht voor mezelf is dat ‘gewoon eten’ zoals fruit, witbrood en haverrepen niet voldoen onder deze omstandigheden. Ik ben blij dat ik energybars en zelfs gelletjes mee heb. Die gelletjes blijken dé uitkomst om scherp te blijven!

 

De via ferrata (klettersteig) volgt en ik ben helemaal in mijn element. Dit vind ik echt fantastisch. Bungelen boven een ravijn, i love it. Verklaar me voor gek, maar dan voel ik mezelf écht tot leven komen. Eenmaal boven denkt iedereen dat we op de top zijn, maar dat is niet zo. We moeten nog anderhalf uur door dikke lagen bladeren en rots ploeteren. Dit stuk heb ik het echt even zwaar. Ik gooi er nog een gelletje in, maar ik besef me dat ik vooral even het mentale gesprek met mezelf moet aangaan. Ik trek me op zo’n moment volledig terug in mijn eigen cocon. Geen behoefte aan anderen. Even in mezelf zijn. Niet nadenken, gewoon voetje voor voetje. Vooral niet tegen me praten, want je krijgt dan geen vriendelijk antwoord…. Oeps. Haha!

 

Wanneer ik in mezelf terugkeer kan ik mezelf beter mentaal op de rit krijgen. Ik doe even een check-in waarin ik mezelf een spiegel voorhoud. Wat is de situatie en wat kan ik er mee? Heb ik fysieke klachten of zit ik mezelf alleen mentaal in de weg? Welke keuze helpt mij op de korte termijn en welke keuze helpt mij op de lange termijn? En waarom doe ik dit überhaupt ook alweer? Ik geef mezelf antwoorden in mijn hoofd. Ik weet dat ik dit allemaal doe voor het onoverwinnelijke gevoel en de mentale prikkel. Ik wil JUIST die mentale prikkel voelen. Ik voel me lichamelijk prima, alleen moet ik schakelen dat de intensiteit nog even pittig gaat zijn. Wat kan ik dan nu het beste doen? Juist, focussen op mijn ademhaling en doorgaan. Voetje voor voetje omhoog. Focus in het moment en jezelf blijven herinneren aan de groei die je hiermee doormaakt. Dat helpt me zowel op korte als op lange termijn.

 

Dit is mijn manier van omgaan met ongemak. Maar het leuke in zo’n groep is, dat je diverse vormen gaat zien van omgaan met ongemak. De een zegt geen woord meer, de ander wordt prikkelbaar en gooit het er verbaal uit, en weer een ander wordt juist druk en probeert positieve grapjes te maken om maar niet bezig te zijn met afzien. Heel interessant. Hoe dan ook, iedereen heeft elkaar in zijn of haar waarde gelaten. Als iemand even behoefte had aan rust en een moment alleen, dan werd dit volledig gerespecteerd. Ik vind dat echt heel mooi.

 

Maar dan komt de daling. Nog 10 km naar beneden! Ik merk dat ik mezelf moet pushen om alert te blijven op losliggende rotsen, boomstronken en takken. Als je niet oppast, zwik je binnen no time door je enkel. Ik loop weer stukken op karakter en blijf ook vooral in gesprek, zodat er ongemerkt wat kilometers voorbij gaan. Niet teveel denken aan die afgeknelde tenen, niet te veel denken aan die pijn in je enkels. Want wat dat betreft is dalen veel vervelender dan klimmen!

 

Op het moment dat we in het dal aankomen, merk ik enorme trots opkomen. Het is een moment van besef. Ik ben moe, maar lang niet zo moe als ik had verwacht. Ik heb gewoon 10 uur gelopen op 3,5 uur slaap. Hah! Ik krijg zo’n energieboost van deze gedachte, dat ik de laatste 5 km bijna fluitend loop. Ik moet serieus lachen om mezelf. Wat een inzicht. Je kunt veel meer dan je zelf denkt! Dag 1 was een groot succes. Na het diner komt de ontlading pas echt. Mijn ogen hangen vrijwel dicht en ik wil niets anders dan slapen.

 

Na een heerlijke nacht van 9 à 10 uur ben ik weer helemaal het vrouwtje. Wonder boven wonder is de pijn aan mijn schenen verdwenen en voelen mijn benen prima aan. Ik heb enorme trek, dus verheug me op een flink ontbijt. Dan volgt er weer een nieuw inzicht: eenmaal 4 happen van mijn yoghurt met fruit en muesli blokkeert m’n hele spijsvertering. Ik eet m’n kom leeg en duw nog een boterham naar binnen, maar dat gaat zeker niet van harte. En er zijn er meer die dit ervaren. Interessant hoe je systeem lamgelegd wordt rondom deze inspanningen! Goed om je bewust van te zijn.

 

Dag twee begint ook weer pittig. We gaan vandaag richting de 1900 meter vanaf het dal. Dit verdelen we in 2 toppen; eerst naar top 1, dan vervolgt een deel van de groep de tocht naar de hoger gelegen top 2. Mijn lijf moet echt even inkomen. Na een uurtje zit ik er lekker in, de spieren zijn warm. De km’s vliegen er overheen. Op een of andere manier voel ik me stukken sterker dan gisteren. Zou het dan toch die slaap zijn😉

 

Ik moet vandaag wel veel meer mezelf pushen om te blijven eten en drinken. Gisteren was die prikkel er continue, maar vandaag dus niet. Wachten tot je honger of dorst hebt werkt niet, dan ben je al te laat. Dus ik probeer elk uur zeker iets te eten en elk kwartier te drinken, ongeacht hoe mijn lijf voelt. Één keer gaat het bijna mis: ik eet bijna twee uur niets. Ik voel het DIRECT. Ik heb het koud, het laatste stukje klimmen naar top 1 kost enorm veel energie, ik ben prikkelbaar en wil mezelf afzonderen van anderen. Ik weet het dondersgoed en geef mezelf een schop onder m’n kont. ETEN!

 

Onderweg naar top 2 voel ik me weer goed (1 broodje en 2 energierepen later…). Onderweg een wildplasje (word je ook heel goed en snel in) en dan komen we boven de boomgrens. We zien overal sneeuw, hoe gaaf! Ik realiseer me dat we het laatste stuk echt door de sneeuw moeten banjeren, willen we bij de top kunnen komen. Eigenwijs dat ik ben, probeer ik het eerste stukje langs de sneeuw op te lopen, terwijl de rest van de groep over de sneeuw gaat. Mijn keuze blijkt geen goede keuze. Ik loop helemaal schuin, heb geen grip en kom nauwelijks vooruit. Binnen de kortste keren loop ik 75 meter achter op de rest.

 

Achteraan lopen is niet mijn sterkste kant. Ik voel me dan al een tikje opgejaagd. Combineer dat met extreem moeilijk kunnen lopen én mensen die naar je roepen: ‘Weet je zeker dat dat makkelijker is?’ en ‘Gaat het wel, Suus?’. Mijn brein doet dan maar één ding, en dat is de bom laten ontploffen. Ik bespaar je de scheldwoorden. Volledige kortsluiting in een paar minuten. Maar ik weet dit van mezelf. Eenmaal boven moeten mensen vooral niet aan me vragen hoe het gaat. Ik heb dan even bezinning nodig. Daarna ben ik oprecht weer zo het zonnetje. Het idiote is, dat ik al na enkele minuten enorm om mijn eigen gedrag moet lachen. Ik wéét dat ik dit doe. Ook thuis. Om de meest kleine dingen, zoals iets laten vallen, of de pindakaas die op is. Terwijl ik juist heel geduldig ben bij grote problemen. Leuke spiegel, zo even op die berg. Reminder tos elf: rust bewaken… tot 10 tellen….

 

Gelukkig kan ik de rest van de tocht door de sneeuw heel erg genieten. We genieten hier echt allemaal, van de situatie en van elkaars acties. Af en toe zakt een van ons tot aan de heup weg in de sneeuw en moeten we elkaar omhoog de sneeuw uittrekken. Het is een hilarisch tafereel. Sneeuw in de schoenen, natte sokken, maar wel met volle zon op je snoet en een onvergetelijk uitzicht. Wauw!

 

En dan zien we top nummer 2. Een laatste stukje klimmen over rotsen: het boeit ons niets meer. Vol gas naar de top! We poseren met de BASE vlag en de wind waait om de oren. We kijken 360 graden uit over diepe dalen en hoge besneeuwde toppen. Het is zo’n moment waarop je echt zo’n brok in je keel krijgt. Dat hebben we maar mooi geflikt samen.

 

De daling is geweldig. Ik heb zere tenen en een zeurende achillespees, maar ik negeer het. De pijntjes wegen niet op tegen alle vergezichten. We lopen over hele smalle bergkammen, letterlijk een metertje breed. Je kijkt continue de afgrond in. Overal heldergroene, scherp plooiende dalen, alsof die plooien erin gevouwen zijn. Het is bijna verleidelijk om er vanaf te rollen, maar dan stop je pas na 500 meter… Opletten waar je loopt dus.

 

Inmiddels besef ik me ook dat ik al met iedereen goede gesprekken heb gevoerd. Ongeacht hoe lang ik de personen om me heen al ken. Niet per se over dagelijkse koetjes en kalfjes, maar echt over serieuze levensvragen. Zingeving in het leven, belangrijke keuzes op carrièrevlak, gedragsverandering in de breedste zin van het woord, omgaan met tegenslagen, doelen stellen… alles komt voorbij. Dit doet me veel, omdat ik dit in mijn werk ook zo leuk en belangrijk vindt. Het tilt de hele beleving van deze dagen naar een nog hoger niveau!

 

En dan komt ook aan dag twee een eind. Ik voel me goed. Onwijs goed. Ik verbaas me over de conditie van mijn voeten. Normaal zijn mijn voeten na 3 uur wandelen al aan gort. Maar doordat ik alles volledig had afgeplakt met sporttape, blijk ik ook na dag twee nog geen enkele blaar te hebben. Topspul. Slechts wat drukpunten en dikkere voeten van het vocht, daar valt mee te leven.

 

De tochten zitten er officieel op. Tijd om ons op te frissen en lekker op stap te gaan in Riva. We dineren op z’n Italiaans, de wijn vloeit rijkelijk en we eten ons tonnetje rond. Of we hierna nog een drankje gaan doen? Geen denken aan… Om 22:00 zijn we allemaal weer kapot. Ik ben blij als ik de taxi in kan stappen, haha!

 

De volgende ochtend breken de laatste uren in Italië aan. De een maakt een koude duik in het meer, de ander blijft even lekker in bed liggen. Zoals ik, ook al had ik graag even een duik genomen. Ik ben niet fit, ik merk dat nu pas de adrenaline afneemt. Dat resulteert bij mij vaak in hoofdpijn, zo ook nu. Ik geef mezelf de tijd om rustig mijn koffer in te pakken en maak me klaar voor een relaxt fietstochtje om het Ledromeer. Even lekker de benen losfietsen! We eindigen de ochtend met cappuccino’s en het kopen van souvenirs. Iedereen is moe, maar erg voldaan. We hebben allemaal hetzelfde gevoel: wat wij samen hebben meegemaakt, is onvergetelijk. Je voelt die verbinding, je voelt hoe intens je samen iets doormaakt hebt. Het laat ons nog lang door kletsen op de weg naar huis.

 

En dan boem, pats, ben je weer thuis. Zo snel gaat dat. Het is overweldigend, omdat het zo kort en krachtig is. Ik besluit bewust de tijd te nemen om alles te laten bezinken, voordat ik weer de hectiek van de werkweek in duik. Even reflecteren, wat neem ik mee uit deze reis?

 

De conclusies die ik (als bevestiging) voor mezelf kan trekken:

 

1. Ik word intens gelukkig van de natuur.

2. Ik houd er steeds meer van om uit mijn comfortzone te treden, wetende dat het groei oplevert.

3. Vaak ben ik te bang of houd ik mezelf te klein. Ik ben veel sterker (fysiek en mentaal) dan ik denk.

4. Vrijheid is mijn belangrijkste waarde.

5. Ik ben op mijn best als ik mij omring met mensen die dezelfde waarden hebben.

6. Ik heb een extraverte en introverte persoonlijkheid in één lichaam zitten.

 

Wijze lessen die ik weer meeneem in mijn privé- en werkleven.

 

En nu gaan we er een eind aan breien, genoeg getypt. Respect voor jou als je het hele verhaal gelezen hebt, haha! Dankjewel voor je oprechte interesse. Ik hoop dat het je ook aan het denken zet. Je hoeft niet per se ook te gaan klimmen en klauteren, maar ik wil je wel meegeven dat het goed is om jezelf te prikkelen tot uitdaging en buiten je comfortzone gaan.

 

Ik kan in ieder geval nu al niet wachten op een volgend avontuur! 😊

 

Liefs!

 

 

Suzanne